– 25 februari 2023 – Tekst van Ron van Megen uitgesproken tijdens de uitvaart van Ton Bresser in Laren.
Beste Joke, familie en vrienden,
Vanuit drie hoedanigheden mag ik vandaag het woord tot jullie richten, namens waterschap Vallei en Veluwe, onze afdeling Vallei en Veluwe van de Algemene Waterschapspartij AWP en vanuit het fijne contact dat Ton en ik liefst 42 jaar hadden. Namens onze afdeling en namens het waterschap zijn meer mensen aanwezig om Ton de laatste eer te bewijzen.
We zullen je missen!
De dijkgraaf is in ver buitenland, maar de loco-dijkgraaf en enkele collega bestuursleden zijn vandaag wel aanwezig om afscheid te nemen van volksvertegenwoordiger Ton. Bij het waterschapshuis in Apeldoorn hing deze week de waterschapsvlag halfstok.
Ik heb Ton een marathon aan jaren geleden leren kennen. 42 jaar geleden werkte Ton bij het Rijksinstituut voor Drinkwatervoorziening, het RID. Dat was destijds gevestigd in een vleugel van het gebouw van het ministerie van VROM in Leidschendam. Ton werkte op een kleine afdeling, de APO, waar grote projecten werden gedaan. Die afkorting stond voor Algemene Projectorganisatie.
Ton werkte daar onder meer aan toekomststudies, bijvoorbeeld in het kader van de Structuurschema’s Drink- en Industriewatervoorziening, een soort BOVI voor de waterschappers onder ons. In die tijd was het beeld dat met de verwachte economische groei ook de drinkwatervraag enorm zou toenemen. De Veluwe met z’n grondwatervoorraad van 150 miljoen m3 was een belangrijke rol toebedacht voor de drinkwatervoorziening van Nederland. Dit nationale watervat moest dan wel net als in de duinen steeds aangevuld worden. Ideeën van toen zie je vandaag de dag in andere vorm weer terug in plannen voor droogtebestrijding op de Veluwe en Utrechtse Heuvelrug.
Het Veluwe project is nooit tot uitvoering gekomen. Andere structuurschema projecten ook niet altijd, ongetwijfeld tot spijt van bepaalde drinkwaterbedrijven. In Limburg bijvoorbeeld wel. Deze provincie heeft nu geen probleem met de drinkwatervoorziening.
Het RID ging op in het RIVM. Ton verhuisde samen met Joke en de kinderen naar Soest en bleef in het water. Waterkwaliteit was bij het RIVM zijn speerpunt en later had hij veel met Brussel van doen.
10 jaar geleden werd ons contact als het ware vernieuwd. De directe aanleiding waren de geheimen van hardlopen, onze gemeenschappelijke hobby, en dan met name de invloed van leeftijd op sportprestaties. Om in hardlooptermen te spreken, dat was dus 32 jaar na ons eerste contact. We kwamen op 32 km niet de spreekwoordelijke man met de hamer tegen, maar het contact kreeg een nieuwe impuls. Ton werd lid van mijn waterschapspartij, de AWP, kwam in 2015 voor het eerst, maar niet al te hoog, op de kandidatenlijst voor de verkiezingen.
In 2019 maakt Ton carrière en stond als derde op de lijst. Dat leverde Ton eerst een commissielidmaatschap en sinds medio 2022 een zetel in het algemeen bestuur van waterschap Vallei en Veluwe op.
Ton was behoorlijk teleurgesteld dat de kandidatencommissie hem voor komende verkiezingen op plek 4 zette. Hij begreep het wel. Ondanks dat Ton fysiek en geestelijk topfit was, vond hij rationeel ook wel dat het goed was om ruimte te maken voor jongere mensen.
Bij de ledenvergadering op 8 november, waarin formeel de kandidatenlijst werd vastgesteld, had Ton last met het slikken. Het hardlopen ging ook niet meer lekker, vertelde Ton. We weten allemaal hoe het verder verliep.
Heel realistisch vroeg Ton op zeker moment om wat lager op de lijst gezet te worden, maar wilde beslist niet van de kandidatenlijst af. In Soest zie je daarom nu zijn foto op de posters op de verkiezingsborden. Je kunt op 15 maart ook gewoon op Ton stemmen. Zo wilde Ton het. Vol vertrouwen in de toekomst en nooit zomaar opgeven.
In de advertentie van het waterschap Vallei en Veluwe in de Volkskrant van gisteren staat heel terecht:
Ton is zijn leven lang betrokken geweest bij water. Na zijn pensioen heeft hij zijn affiniteit met water vorm gegeven binnen de Algemene Waterschapspartij, waar hij zijn kennis over klimaatverandering, energie en waterkwaliteit heeft ingebracht. Ton was een bevlogen en deskundig bestuurslid. Wij gaan hem missen.
En zo is het.
Tot slot heb ik een gedicht. Voor Ton uitgezocht door dijkgraaf Marijn Ornstein.
Ton zou het zelf zo gezegd kunnen hebben:
Telkens als je water ziet,
denk aan mij zonder verdriet
zoals ik ben, zoals ik was.
’t Is goed geweest, ik ga alvast
voor altijd met de stroming mee,
deel uitmaken van de zee
op de golven in de wind,
’k was je man, vader en vriend.
M’n laatste reis, ik ga voorgoed,
m’n laatste wens vervuld, ik groet.
Dus, telkens als je water ziet,
denk aan mij en heb geen verdriet.
Ton, je hebt het goed gedaan. We zullen je missen.
Bij het waterschapshuis in Apeldoorn hing de waterschapsvlag halfstok voor Ton.
