Dijken en polders zijn een wereldwijd symbool van het Nederlandse waterbeheer. Al eeuwen beschermen de waterschappen en Rijkswaterstaat het land achter de dijken. De catastrofale gevolgen van een overstroming zijn pijnlijk duidelijk gemaakt in de serie Als de dijken breken. Toch is dat niet het hele verhaal.
Naast een stijgende zeespiegel en extremere stormen, hoosbuien en grillige waterstanden in de rivieren, kampt het Nederlandse waterbeheer met bodemdaling. Er wordt in Nederland al eeuwen grondwater afgevoerd en weggepompt, zodat polders gebruikt kunnen worden voor landbouw en veeteelt. Daardoor treedt in deze veen- en kleigebieden bodemdaling op. Het gevolg is een steeds verder inklinkend landschap en emissies van CO2 en methaan.
Valleikanaal tot de rand vol (december 2017)
Het veenweidegebied daalt nog harder dan de zeespiegel stijgt. Dat vergroot niet alleen het risico op overstromingen, het zorgt ook voor hoge kosten voor burgers als gevolg van verzakkende kabels en leidingen, tuinen, straten en huizen.
Figuur KNMI (www.knmi.nl)
Onze invloed op de stijgende zeespiegel is gecompliceerd en beperkt. We hebben de afgelopen tijd kunnen zien dat de landelijke politiek eenvoudig kan struikelen over partijpolitieke problemen als het gaat om overeenstemming te bereiken over een klimaatakkoord. Waar we wel direct invloed op kunnen uitoefenen is het tegengaan van de ontwatering van de bodem. Bij de komende waterschapsverkiezingen valt er dus echt iets te kiezen. De AWP niet politiek wel deskundig wil dat het waterschap gaat inzetten op een peil gericht op het tegengaan van bodemdaling en op bescherming van de grondwaterstand. Daarmee daalt dan meteen ook de Nederlandse methaan en CO2-uitstoot.
Meer informatie is beschikbaar op onze website, o.a. bij ons speerpunt Toekomstvast …….. ook voor onze kinderen.
Beschikbaar voor vragen: Dr. Andrea Keessen, milieurechtjurist en universitair docent bij de UU, tel: 0614390275
